Informacje o książce
autor                   Carrie Jones 
wydawnictwo             Wydawnictwo Bukowy Las
data wydania            2010
liczba stron            308Zara kolekcjonuje fobie tak, jak inne nastolatki kolekcjonują przyjaciół na Facebooku. Nic dziwnego, że do tej pory jej życie nie było usłane różami. Ojciec Zary zniknął dawno temu, ukochany ojczym właśnie umarł, a matka odpuściła sobie rodzicielskie obowiązki. Bohaterka musi zamieszkać z babcią w sennym, zimnym miasteczku w Maine - tam ponoć nie grozi jej żadne niebezpieczeństwo… tylko do czasu. W prowincjonalnym życiu Zary pojawia się tajemniczy mężczyzna, który wywołuje w dziewczynie paraliżujący strach. To król piksów - przerażających, bynajmniej nie mitologicznych istot wysysających z ludzi krew, a wraz z nią - i duszę.

Ojej. Tak. Właśnie.Ojej...

Pragnienie jest książką z dość wyraźnie zarysowanym wątkiem fantastycznym, choć nie jest on zbyt dobrze poprowadzony. Czytając miałam lekkie deja vu. Miałam wrażenie, że czytałam już coś podobnego. Autorka stworzyła stworzenia- piksy, które miały chyba być oryginalnym pomysłem, a wyszło jak zwykle. Nie przekonały mnie za bardzo. Nie mogłam sobie ich wyobrazić, choć muszę przyznać, że zamysł fabuły tej książki był dobry, wykonanie za to, gorsze. Były momenty, w których nawet nie wiedziałam o co chodzi.

Jeśli chodzi o postaci to dwie, według mnie są godne uwagi- Zara i jej Babcia. Dlaczego? Obydwie są do siebie podobne. Widać, że dobrze się dogadują i ze w ich żyłach płynie ta sama krew. Obydwie mają silny charakter i mocną osobowość. Miałam jedynie wrażenie, że babcia ma dwadzieścia lat mniej, cały czas tryskała energia. Potem okazało się dlaczego tak było, ale mimo wszystko jej witalność była odrobinę za duża. Zara pomimo tego, że zna nazwy chyba wszystkich fobii, to ma przebłyski odwagi i jest zdolna do poświęceń. Ale mnie irytowała. Nie cały czas. Chociaż, mnie wszyscy irytują.

Plusem jest, że nie nudziłam się czytając tą książkę, mimo, że nie była przesiąknięta akcją. Wadą jest brak humoru, przez co bohaterowie byli nieco sztywni. Nawet, kiedy pojawiły jakieś żarty, nie można było ich nawet porównać z komizmem w książkach Cassdandry Clary.

Podsumowanie: książka była przeciętna, nie mogę jednoznacznie powiedzieć, czy mi się spodobała. Miała lepsze i słabsze momenty.Widać, że autorka miała pomysł i go zrealizowała, jednak nie przekonała mnie na tyle, żeby sięgnąć po następną część trylogii.

OCENA KSIĄŻKI: 5/10