Bobbie przyszło do głowy, że może tak właśnie powinno się mierzyć faktyczną długość czyjegoś życia – do momentu śmierci ostatniej pamiętającej cię osoby; dopóki ludzie nie przestaną składać kwiatów na twoim grobie.

Oto prawdziwy powód, dla którego dziewczęta z Piper's Hall przyjeżdżały do Oxsley: przelotna szansa na kontakty z chromosomami typy XY.

To już 4 raz kiedy spotykam się z Kylie Galen i innymi obozowiczami w Wodospadach Cienia. Muszę przyznać, że kiedy czytasz jakąś dłuższą serię zaczynasz coraz bardziej przywiązywać się do bohaterów i coraz bardziej ich rozumieć. Odnoszę wrażenie, że 4 tom (przynajmniej dla mnie), jest jednym z najlepszych, jak nie najlepszym tomem z całej serii. Dlaczego? W porównaniu do 3 części sposób pisania był o wiele lepszy, bohaterowie stali się jeszcze bardziej... hmm, wyraźiści, akcja nabrała tempa i wreszcie dowiedziałam się więcej o tym kim jest Kylie.

Czasem nie możemy zmienić tego, co się dzieje, ale możemy zmienić to, jak te sprawy na nas wpływają.

Nie ma to jak umrzeć, by zrozumieć, jak żyć.

-Może lepiej idź się z nią pokłócić, żeby wiedziała, że nadal Ci zależy